محمدامین استرآبادی، فقیه و محدث اخبار در استرآباد متولد شد. او ملقب به نجم‌الدین و نجم‌الائمه و رضی‌الدین، معروف به رضی و فاضل رضی و شارح رضی. از فراروریان و نام آوران علم نحو که در استرآباد متولد و در نجف ساکن شد.

علاّمه بزرگوار کمال الدین حسن بن مولی شمس الدین محمّد بن الحسن الاسترآبادی النجفی از مفاخر دانشمندان شیعه در قرن هشتم هـ.ق. به شمار می رود و از خبرگان بنام شیعه در تفسیر و فقه است. کمال الدین حسن, در بیت علم و تقوی و فضیلت در استرآباد دیده به جهان گشود. پس از فراگیری دانشهای مقدماتی در محضر پدر, مولی شمس الدین محمد, که از فقیهان بنام آن دوران بود, به نجف اشرف رخت کشید و در آن جا از محضر عالم فرزانه فاضل مقداد, کسب فیض کرد و به دلیل رشد علمی و تقوای عملی, به زودی در زمره بزرگان زمان خود قرار گرفت. میرزا عبداللّه افندی در ریاض العلما, جزء اول, در قسمتی از ترجمه حسن بن محمّد نگاشته است: المولی الجلیل کمال الدین حسن بن مولی شمس الدین… کان من أجلّة المتأخرین عن الشیخ مقداد من اصحابنا.
کمال الدین حسن, از بزرگان فقیهان شیعه پس از شیخ مقداد بود. تاریخِ درگذشت این فقیه و مفسر عالی مقام را در تراجم ثبت نکرده اند, ولی وقف کننده (معارج السئول), در پشت کتاب نوشته است: معروف است قبر مولی حسن نجفی [مؤلّف معارج السئول] در شهر تون می باشد.
از آثار وی: "شرح "شافیه" ابن حاجب؛ در صرف ، معروف به "صرف رضی"؛ شرح "قصائد سبعه" ابن ابی‌الحدید؛ شرح "کافیه" ابن حاجب در نحو ، معروف به "شرح الکبیر" یا "شرح الرضی" که سیوطی از آن به‌‌‌‌‌‌‌‌عنوان کتاب بی‌نظیر نام برده ، و بر اساس این کتاب او لقب شارح رضی گرفته است؛ حاشیه بر "شرح تجرید العقاید الجدیده و الحاشیهٔ‌القدیمهٔ".
وی ابتدا در سلک اصولیان بود و از صاحب «مدارک» و صاحب «معالم» و میرزا محمد استرآبادی، صاحب «رجال»، اجازه‏ی روایت داشت. وی پس از آن، از طریقه‏ی اصولی به اخباری روی آورد و کتابی هم به نام «فوائد المدینة»، در رد اصولی‏ها نوشت. سرانجام در مکه به سال ۱۰۳۶ قمری درگذشت.